ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΗΤΑΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ!

ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΗΤΑΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ!

Η 30η Ιανουαρίου κάθε έτους αποτελεί για την χώρα επίσημη αργία και ταυτόχρονα μεγάλη έορτή. Συγκεκριμένα εορτάζουμε τους “Τρείς Ιεράρχες”.

Με αυτό τον όρο, αναφερόμαστε συνοπτικά στους: Μέγα Βασίλειο, Ιωάννη Χρυσόστομο και Γρηγόριο Ναζιανζηνό. Αυτοί οι 3 άνθρωποι τιμήθηκαν και συνεχίζουν να τιμώνται ως άγιοι από την Ορθόδοξη Εκκλησία για το χαρισματικό -όπως μας λένε- βίο τους, καθώς και για την σοφία τους.

Για ποιο πράγμα, όμως, τους τιμά από κοινού και η Εκκλησία και η Πολιτεία;

Μα φυσικά, διότι ειναι οι προστάτες των ελληνικών γραμμάτων!

Εδώ (δυστυχώς) τελειώνει και η ιστορική γνώση των περισσοτέρων, όσον αφορά τον βίο των συγκεκριμένων προσώπων.

Δεν τελειώνει όμως εδώ και η ιστορική αλήθεια.

Εκείνος που γνωρίζει ιστορία και δεν αναμασά τα ψέματα του συστήματος, ξέρει ότι οι συγκεκριμένοι, όχι μόνο δεν προστάτεψαν τα Ελληνικά γράμματα, αλλα τα καταδίκασαν σε αφανισμό.

Κανείς δεν αναρωτήθηκε, ποιά Ελληνικά γράμματα -δήθεν- προστάτεψαν, αφού οι επιστήμες με κορυφαία αυτή των μαθηματικών, ήταν υπό διωγμό στο σκοταδιστικό Βυζάντιο; Τα αρχαιοελληνικά κείμενα, καθώς και τα κείμενα που μιλούσαν για τον Χριστό αλλά διέφεραν με τα όσα όριζε (και ορίζει) ο Εβραιοχριστιανισμός, καταστράφηκαν, κάηκαν και μαζί τους θανατώθηκαν όσοι τα μελετούσαν.

Χρόνια αργότερα ο συγγραφέας Τζόζεφ Μάκ Κέιμπ θα δηλώσει: «Το Βυζάντιο επί δέκα ολόκληρους αιώνες δεν κατόρθωσε να παράγει ούτε ένα βιβλίο που να διαβάζεται σήμερα από έναν καλλιεργημένο άνθρωπο».

Ποιά η συμμετοχή, αλλά και η ευθύνη που είχαν οι “3 ιεράρχες” σε όλα τα παραπάνω; Μήπως ήταν τα θύματα; Μήπως τα δέχτηκαν όλα αυτά με το ζόρι; Ή μήπως, ήταν απ τους μεγαλύτερους ανθέλληνες πού πέρασαν από αυτό τον κόσμο; Διαβάστε τι είπαν για τους Έλληνες και τα Ελληνικά γράμματα και αποφασίστε εσείς τι ήταν.

1) “Μέγας” Βασίλειος:

«Προσταγή! Μη δειλιάζετε από των ελληνικών πιθανολογημάτων…τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε, ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν».
(«Εις τον προφήτην Ησαΐαν Προοίμιον», 7.196.3) https://www.pare-dose.net/7226

«Είναι εχθροί οι Έλληνες…διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζoντας με ορθάνοιχτο στόμα τον “Ισραήλ”. Στόμα δε, λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄: 11) την σοφιστική του λόγου δύναμη, η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει αυτούς που πιστεύουν με απλότητα στον Θεό».
(«Εις τον προφήτην Ησαΐαν Προοίμιον», 9.230.8)

«Δεν πρέπει να παραδώσετε στους αρχαίους (Έλληνες) συγγραφείς το τιμόνι του νου σας, για να σας πάνε όπου αυτοί θέλουν… Οδηγός μας στην εδώ κάτω ζωὴ είναι η Αγία Γραφή, που η γλώσσα της έχει πολύ μυστήριο… Αν οι δυο διδασκαλίες έχουν κάποια συγγένεια, θα ήταν ωφέλιμη η γνώση και των δυο. Αλλά έχουν και μεγάλη διαφορά. Γι᾿ αυτό, αν τις βάλουμε τη μια πλάι στην άλλη και τις συγκρίνουμε, θα δούμε καθαρά, ότι η μια υπερέχει της άλλης (σ.σ: εδώ εννοεί ότι υπερέχει η εβραϊκή έναντι της ελληνικής)… Όσοι στα συγγράμματα των αρχαίων Ελλήνων δεν αναζητούν μονάχα τη γλύκα και τη χάρη του λόγου, μπορούν ν᾿ αποκομίσουν και κάποια ωφέλεια για την ψυχή. Πρέπει, λοιπόν, αυτά τα συγγράμματα να τα σπουδάζουμε, ακολουθώντας το παράδειγμα των μελισσών. Οι μέλισσες δεν πετάνε σε όλα τα λουλούδια με τον ίδιο τρόπο. Κι όπου καθίσουν, δεν κοιτάνε να τα πάρουν όλα. Παίρνουν μονάχα όσο χρειάζεται στη δουλειά τους και το υπόλοιπο το παρατούν και φεύγουν».
(«Παραινέσεις προς τους νέους όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων», παρ. 1-4)

Παρένθεση: Στο σημείο αυτό να πούμε οτι ο τίτλος του λόγου, είναι καθαρά παραπλανητικός. Αυτό διότι ο Βασίλειος, δεν προτρέπει, αλλά ουσιαστικά αποτρέπει την ανάγνωση και μελέτη των «επικίνδυνων» -για την εβραιοχριστιανική θρησκεία- Ελληνικών συγγραμμάτων. Προτρέπει, μονάχα και υπό όρους, τη χρήση της ελληνικής γλώσσας, θεωρώντας την απλά ως ένα εργαλείο κατανόησης των θρησκευτικών κειμένων.

2) Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Αν κοιτάξεις στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) θα δεις, τέφρα και σκόνη και τίποτε υγιές, αλλά τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας (των Ελλήνων φιλοσόφων), όλα δε, είναι γεμάτα ακαθαρσίες και πύον και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν από σκουλήκια… Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, παίρνοντας από τους φιλοσόφους τους… Εμείς όμως, δεν παραιτούμαστε από την μάχη εναντίον τους».
(«Υπόμνημα εις τον άγιον Ιωάννην τον Απόστολον και Ευαγγελιστήν», Ομιλία Ξ’, 59.369-370) https://www.pare-dose.net/7226

«Πού είναι τώρα οι σοφοί των Ελλήνων με τα πυκνά τους γένια, με τους έξωμους χιτώνες τους και με τα παραφουσκωμένα λόγια; Όλη την βάρβαρη Ελλάδα ο σκηνοποιός (ο Παύλος) επέστρεψε (εκχριστιάνισε). Ας είναι ανάμεσά τους κι αυτός ο περιβόητος Πλάτων, που τρεις φορές πήγε στη Σικελία, γεμάτος επίδειξη και κομπορρημοσύνη, μα κανείς δεν του έδωσε προσοχή. Όμως εκείνος ο σκηνοποιός, όχι μόνο στη Σικελία, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και σ’ όλη την οικουμένη πέταξε και δεν σκανδάλισε, και είναι φυσικό, γιατί οι διδάσκαλοι δεν καταφρονούνται από την εργασία τους αλλά από τα ψέμματά τους».
(«Ερμηνεία εις την “Προς Ρωμαίους επιστολήν”», 60.407)

«Πόσο κόπιασε ο Πλάτων με τους μαθητές του με το να μας συζητεί περί γραμμής και γωνίας και σημείου και περί αριθμών αρτίων και περιττών και ίσων μεταξύ τους και ανίσων και για τέτοια θέματα λεπτεπίλεπτα ως ο ιστός της αράχνης -διότι αυτά στη ζωή είναι περισσότερο άχρηστα από εκείνα τα υφάσματα- και χωρίς να ωφελήσει πολύ ή λίγο με τις συζητήσεις αυτές εγκατέλειψε έτσι τη ζωή;».
(«Ερμηνεία εις την “Α΄ Κορινθίους επιστολήν”», Ομιλία Δ’, 61.34)

«Οι Έλληνες φιλόσοφοι και ρήτορες, είναι καταγέλαστοι και δεν διαφέρουν από τα παιδιά που λένε ανοησίες. Γιατί δεν μπόρεσαν να πάρουν με το μέρος τους ούτε έναν σοφό η άσοφο, ούτε άνδρα ή γυναίκα, ούτε ένα μικρό παιδί από τόσα έθνη κι από τόσους λαούς, αλλά προκαλούσαν τόσα γέλια τα βιβλία που είχαν γράψει, ώστε, μόλις τα παρουσίαζαν, να εξαφανίζονται, γι’ αυτό και χάθηκαν τα περισσότερα… Ποτέ δεν έκαμαν το σωστό, αλλά ήσαν δειλοί, φιλόδοξοι, αλαζόνες και είχαν ασυλλόγιστα πάθη… Ο Ελληνισμός μπορεί ν’ απλώθηκε σ’ όλη τη γη και να κατέκτησε τις καρδιές των ανθρώπων, καταλύθηκε όμως με την δύναμη του Χριστού και το κήρυγμά μας φυτεύτηκε στις ψυχές των ανθρώπων… Και όσοι ήταν άπιστοι εντυπωσιάστηκαν από την διδασκαλία του Ιησού και περιφρόνησαν την δουλοπρέπεια, την ανελευθερία και την ποταπότητα των Ελλήνων. Όλοι διέκριναν την ευγένεια των μέσων που χρησιμοποιούν οι χριστιανοί, σε αντίθεση με την αισχρότητα των Ελλήνων».
(«Εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ελλήνων», παρ. 11-12, 15, 40)
[σ.σ.: Ολόκληρο αυτό κείμενο, είναι ένας λίβελλος εναντίον των Ελλήνων και του Ελληνισμού.]

Σημείωση: Βαλτός να χτυπήσει το εκρηκτικό μείγμα Ελληνισμού-Χριστιανισμού ο εβραιολάγνος Χρυσόστομος. Θυμίζουμε οτι ο Χριστός επιβεβαίωσε τις αρχαιολληνικές γνώσεις.

«Όλα αυτά τα λόγια της ελληνικής μωρίας, είναι παραληρήματα που προκαλούν το γέλιο. Διότι όπως ακριβώς, εάν κάποιος αποτολμά να σημαδεύει τον ουρανό με το τόξο του, προσπαθώντας να τον κάνει κομμάτια με τα βέλη του ή να αποστερέψει τον ωκεανό με το να τον αδειάζει με τα χέρια του, δεν θα υπάρχει κανένας εύθυμος που δεν θα γελάσει μαζί του, αλλά οι σοβαρότεροι θα χύσουν πολλά δάκρυα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όταν οι Έλληνες μας αντιμιλούν, είναι καλό να γελάς εις βάρος τους και να κλαις για λογαριασμό τους. Διότι αυτοί επιχειρούν πολύ πιο κενόδοξα πράγματα, απ’ αυτόν που ελπίζει ότι μπορεί να τραυματίσει τον ουρανό ή να αδειάσει τη θάλασσα».
(«Εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ελλήνων», παρ. 21)

«Όπου η μνήμη των μαρτύρων, εκεί και η ντροπή των Ελλήνων».
(«Εις τον άγιον ιερομάρτυραν Βαβύλαν», παρ. β’)

«Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα…».
(«Υπόμνημα εις τον άγιον Ιωάννην τον Απόστολον και Ευαγγελιστήν», Ομιλία Α’, 59.31)

«Tα παιδιά να υπακούτε στους γονείς σας σύμφωνα με το θέλημα του Kυρίου… Εκτός κι αν ο γονέας είναι Έλληνας…».
(«Προς Eφεσίους επιστολήν», Oμιλία KA’, παρ. α’)

«Κανένας δεν πρέπει να δίνει στα παιδιά του ονόματα των (Ελλήνων) προγόνων του, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά να δίνει τα ονόματα των δικαίων (δηλ. εβραϊκά κυρίως;;), των μαρτύρων, των επισκόπων και των αποστόλων».
(«Περί κενοδοξίας και όπως δει τους γονέας ανατρέφειν τα τέκνα»)

«Που είναι τώρα τα έργα του Πλάτωνα, του Πυθαγόρα και των Αθηναίων (φιλοσόφων); Οι ψαράδες (Απόστολοι) και ο σκηνοποιός (Παύλος) διέδωσαν το έργο τους, όχι μόνο στην Ιουδαία, αλλά και στη γλώσσα των βάρβαρων, κάτι που οι Έλληνες μόνο στον ύπνο τους θα φαντάζονταν».

(«Ομιλία Η’, λεχθείσα εν τη εκκλησίᾳ τη επὶ Παύλου, Γότθων αναγνόντων, και πρεσβυτέρου Γότθου προομιλήσαντος», παρ. α’)

3) Γρηγόριος Ναζιανζηνός: