![[⚠️ Suspicious Content] Κάθε 48 ώρες μια εξαφάνιση εφήβου στην χώρα μας. Τις πταίει;](https://www.e-synews.gr/storage/2025/06/ezgif.com-resize-5-2.jpg "[⚠️ Suspicious Content] Κάθε 48 ώρες μια εξαφάνιση εφήβου στην χώρα μας. Τις πταίει;")
Κάθε 48 ώρες μια εξαφάνιση εφήβου στην χώρα μας. Τις πταίει;
Γράφει η Λαμπρινή Νάκου
Στην Ελλάδα του 2025, ένα παιδί εξαφανίζεται κάθε 2 μέρες. Κι όμως, αυτή η σοκαριστική διαπίστωση δεν σοκάρει τόσο όσο θα έπρεπε. Σύμφωνα με τα επίσημα τελευταία στοιχεία του οργανισμού “Το Χαμόγελο του Παιδιού”, μέσα στο 2024, 214 ανήλικοι δηλώθηκαν ως εξαφανισμένοι στην Ελλάδα. Το ίδιο ανησυχητικό μοτίβο συνεχίζεται και το 2025 αφού μέσα στο πρώτο τετράμηνο και μέχρι τέλη Απριλίου, 48 παιδιά είχαν ήδη εξαφανιστεί μέσα σε μόλις 120 ημέρες.
Η πλειοψηφία των περιστατικών αφορά κυρίως έφηβα κορίτσια ηλικίας 13 έως 17 ετών, συνήθως ελληνικής καταγωγής. Οι βασικές αιτίες που οδηγούν στην εξαφάνιση των παιδιών στη χώρα μας δεν είναι τυχαίες αλλά βαθιά ριζωμένες σε προβλήματα που αφορούν το ίδιο το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν.
Η ενδοοικογενειακή βία είναι μια από τις αιτίες που πολλές φορές παραμένει κρυφή και αθέατη. Παιδιά που βιώνουν κακοποίηση στο σπίτι τους συχνά επιλέγουν τη φυγή ως μόνη διέξοδο από το φόβο και το πόνο. Η παραμέληση είναι μια ακόμη αιτία που τα παιδιά επιλέγουν τη φυγή. Είτε μιλάμε για σωματική είτε για ψυχολογική είτε ακόμη και εκπαιδευτική παραμέληση.
Η αυξημένη ψυχική πίεση που βιώνουν πολλοί έφηβοι από τη σχολική πίεση, το bullying, τη κοινωνική απομόνωση, τους ωθούν όχι λίγες φορές στη φυγή. Πολλά από τα παιδιά αυτά ζουν σε δομές προστασίας, σε περιβάλλοντα ασταθή και έχει διαπιστωθεί ότι έχουν ιστορικό επαναλαμβανόμενων προσπαθειών φυγής, γεγονός που δείχνει ότι η εξαφάνιση είναι κραυγή για βοήθεια.
Πέρα όμως από τα παραπάνω ένας υποτιμημένος θα λέγαμε παράγοντας είναι οι σχέσεις με το άλλο φύλο, ιδιαίτερα στην ευάλωτη ηλικία της εφηβείας. Πολλά παιδιά εγκαταλείπουν το σπίτι τους για να συναντήσουν ενήλικες με τους οποίους έχουν αναπτύξει ερωτικού τύπου σχέσεις, πολύ συχνά μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, χωρίς να αντιλαμβάνονται τους κινδύνους που κρύβονται από τη ψηφιακή οικειότητα.
Όταν όλα τα παραπάνω συναντούν τη κρατική αδιαφορία, τις διαλυμένες κοινωνικές δομές, την απουσία ειδικών και τα σχολεία που λειτουργούν χωρίς στοιχειώδη υποστήριξη, τότε δεν μιλάμε απλώς για αιτίες, αλλά για μια ωρολογιακή βόμβα. Μια βόμβα που εκρήγνυται καθημερινά, τροφοδοτώντας μια κρίση παιδικών εξαφανίσεων που αντί να περιορίζεται διογκώνεται, δείχνοντας για ακόμη μια φορά την αποτυχημένη πολιτική μέριμνα και προστασία.
Και αυτό που ζούμε δεν είναι απλώς ένα “φαινόμενο” αλλά μια συστημική παθογένεια. Γιατί κάθε εξαφάνιση παιδιού είναι η κατάληξη ενός φαύλου κύκλου. Οικογένειες προβληματικές χωρίς ψυχολογική υποστήριξη, σχολεία χωρίς ψυχολόγο και κοινωνικό λειτουργό, Δήμος χωρίς ενεργή κοινωνική υπηρεσία και ένα Κράτος που δεν είδε, δεν άκουσε και συνεπώς δεν φρόντισε. Και από την άλλη πλευρά διατυμπανίζονται υποσχέσεις για ¨κοινωνικό κράτος¨ και ¨προστασία των ευάλωτων¨.
Η ελληνική κοινωνία, γονατισμένη από δεκαετίες οικονομικής λεηλασίας και θεσμικής εγκατάλειψης, ασφυκτιά. Οι οικογένειες ζουν στα όρια της κατάρρευσης. Οι γονείς πολεμούν με τη καθημερινότητα και τα παιδιά αντί να προστατεύονται, γίνονται τα πρώτα που πληρώνουν το τίμημα.
Εγκαταλελειμμένα συναισθηματικά, θεσμικά και κοινωνικά, παλεύουν να βρουν χώρο να υπάρξουν. Αυτός ο χώρος όμως δεν υπάρχει. Το κράτος απουσιάζει και οι θεσμοί σιωπούν. Οι αριθμοί των εξαφανισμένων ανηλίκων επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο αλλά κανένα ουσιαστικό πολιτικό σχέδιο δεν υλοποιείται. Το κράτος μένει θεατής.
Άραγε αν εξαφανιζόταν το παιδί ενός υπουργού ή ενός πολιτικού αρχηγού θα κινούταν το κράτος με τους ίδιους αργούς ρυθμούς; Μια ανακοίνωση στο Amber Alert θα ήταν αρκετή; Η απάντηση είναι γνωστή θεωρούμε σε όλους.
Είναι η ώρα οι κυβερνήσεις να σταματήσουν να μιλάνε για τα παιδιά μέσα από ανακοινώσεις και θεωρίες. Δεν χρειάζονται άλλες επιτροπές, άλλες εκθέσεις, άλλες ¨καλές προθέσεις¨. Ήρθε η ώρα να δράσουν όπως θα δρούσε κάθε γονιός που αγωνιά για το παιδί του. Όχι με αδιαφορία, όχι με καθυστέρηση, όχι με τη ψυχρότητα ενός υπηρεσιακού φακέλου. Γιατί πίσω από κάθε εξαφάνιση υπάρχει ένα παιδί που θα μπορούσε να σωθεί και δεν σώθηκε.
Γιατί στο τέλος κάθε πολιτικής και κυβερνητικής θητείας, κάθε εξαγγελίας αυτό που πραγματικά μένει είναι πως φέρεται η Πολιτεία στα πιο αδύναμα και ευάλωτα μέλη της, που δεν είναι άλλα από τα παιδιά της. Αν τα παιδιά συνεχίζουν να χάνονται, να εγκαταλείπουν, να ζητούν βοήθεια που δεν έρχεται τότε μιλάμε για πλήρη αποτυχία πολιτικής. Μιλάμε για ηθική χρεοκοπία.
Κάθε υπουργός, κάθε πρωθυπουργός πρέπει να βλέπει το παιδί που κινδυνεύει σαν να είναι δικό του. Να νομοθετεί, να σχεδιάζει και να ενεργεί με τη σοβαρότητα και το πάθος ενός γονιού και όχι με την απάθεια και την αδιαφορία του γραφειοκράτη. Και αυτό δεν αποτελεί μια πολυτέλεια αλλά υποχρέωση κάθε πολιτεία.
#ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ #ΠΑΙΔΙΑ #ΕΛΛΑΔΑ #ΚΟΙΝΩΝΙΑ #ΑΣΦΑΛΕΙΑ #ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ #ΒΟΥΛΗ #ΣΥΝΤΑΓΜΑ
