Γιατί επικρίνουμε τον χριστιανισμό;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ο χριστιανισμός είναι δόγμα αμετάβλητο, δόγμα αμετακίνητο, δόγμα που έχυσε αίμα μέχρι να διαμορφωθεί και να επικρατήσει. Γι’αυτό και δεν αλλάζει. Είναι ίδιο και απαράλλαχτο.

Γι’αυτό και ο χριστιανισμός, καθολικός και ορθόδοξος, δεν άλλαξε επί 1700 χρόνια. Αλλά εμάς μας ενδιαφέρει κυρίως ο χριστιανισμός ο ανατολικός, ο ορθόδοξος. Ένα δόγμα με καταγωγή γνήσια εβραϊκή. Που διατηρεί όλη την παλαιά διαθήκη των Εβραίων και μαζί την μισαλλοδοξία της. Διατηρεί το μίσος κατά της ελληνικής φιλοσοφίας. Δεν αναγνωρίζουν άλλους θεούς ούτε άθεους. Αναθεματίζουν τους αιρετικούς και τους άπιστους, τους Έλληνες τους ειδωλολάτρες… Οι άγιοί τους είναι στυγνοί εγκληματίες που απλά αγιοποιήθηκαν επειδή συνέδραμαν στην εδραίωση του μαύρου λοξού μισαλλόδοξου δόγματος σε βάρος κάθε άλλης αντίληψης και κυρίως κατά του ελληνικού πολιτισμού.

Και ας μην κοροιδευόμαστε, ας μην μιλούν οι χριστιανοί για ελευθερία πίστης, γιατί σήμερα η ανεξιθρησκεία είναι επίτευγμα δημοκρατικό, όχι χριστιανικό. Ήρθε μετά από πολύ κόπο κάποιων ανοιχτών μυαλών που βασίστηκαν στις ιδέες των αρχαίων Ελλήνων. Αν χαθεί η δημοκρατία, υπάρχει κίνδυνος να ευνοηθεί και πάλι η χριστιανική μισαλλοδοξία. Σήμερα αυτό συμβαίνει στην Ρωσία όπου διώκονται και απαγορεύονται όλες οι αιρέσεις.

Επικρίνουμε τον χριστιανισμό για το μισογυνικό δόγμα του, για τον δεύτερο ρόλο που δίνει στην γυναίκα κάτω από τον άντρα, για την πατριαρχική δομή αυτής της θρησκείας. Σε ένα προπατορικό παραμύθι στήριξε όλο το μένος κατά των γυναικών. Πως είναι δυνατόν να ανεχτούμε ένα τέτοιο οπισθοδρομικό πρωτόγονο και καθυστερημένο δόγμα 2000 ετών σε μια σύγχρονη εποχή;

Επικρίνουμε τον χριστιανισμό διότι είναι επικίνδυνος και αλίμονο αν τους δοθεί και πάλι η δύναμη που είχαν κάποτε όταν όριζαν τους νόμους του κράτους. Ακόμη και τώρα παρεμβαίνουν σε κάθε προσπάθεια αλλαγών διαφωτισμού και περιορισμού της πίστης σε ζητήματα κοσμικά, γιατί δεν θέλουν να χάσουν την επιρροή τους.