Χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά
Το παλαιό, δασκαλοκεντρικό σχολείο, ήθελε τον δάσκαλο να είναι η “αυθεντία’, ο παντογνώστης, ο σμιλευτής ψυχών. Ρόλοι δύσκολοι κι απαιτητικοί, που για να πραγματωθούν χρειαζόταν κοινό, υπάκουο και πειθαρχημένο.
Στη δασκαλοκεντρική μάθηση όμως,απουσίαζε η κριτική σκέψη, ο διάλογος, η βιωματική μάθηση.
Δυστυχώς, η παράνοια της κοινωνίας μας εκφράζεται και μέσα από την παιδεία.
Για παράδειγμα η άσκηση στο βιβλίο της ΣΤ’ δημοτικού, που ζητάει από τους μαθητές να γράψουν μια επιστολή στο δήμαρχο για τους πρόσφυγες που κάποιοι θελουν να τους διώξουν.
Στην άσκηση αναφέρεται πως οι αυτόχθονες λαοί έχουν σχεδόν εξαφανιστεί.
Σε δεύτερη φάση πρέπει να γίνει μελέτη για το ποιοί χαρακτηρίζονται ως πρόσφυγες, ποιοι ως μετανάστες, ποιοι ως λαθρομετανάστες και αναπόφευκτα να ασχοληθούν με το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης που κατακλύζει τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια.
Έπειτα να ζητήσει από τους μαθητές του να ασχοληθούν με την άσκηση του βιβλίου τους, την οποία τώρα με τη γνώση που ήδη κατέχουν , οι ίδιοι οι μαθητές θα τη χαρακτηρίσουν ως απαράδεκτη, προπαγανδιστική, λανθασμένη κι αναληθής ως προς τα στοιχεία της.
Η ερώτηση είναι: θέλει το κράτος μας τέτοιου είδους πολίτες που θα ασκούν αυστηρή κριτική αφού έχουν μελετήσει Διακηρύξεις και νόμους;;;
Θέλει το κράτος μας τέτοιους δασκάλους που να καθοδηγούν τους μαθητές στο δρόμο της αληθινής γνώσης;;;
Ως γονείς, η δύναμη μας είναι τεράστια.
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ «ΧΟΛΕΡΑΣ»
Το παλαιό, δασκαλοκεντρικό σχολείο, ήθελε τον δάσκαλο να είναι η “αυθεντία’, ο παντογνώστης, ο σμιλευτής ψυχών. Ρόλοι δύσκολοι κι απαιτητικοί, που για να πραγματωθούν χρειαζόταν κοινό, υπάκουο και πειθαρχημένο.
Ο υπάκουος μαθητής που θα απομνημόνευε την έτοιμη γνώση, θα ήταν και ο μαθητής με τον καλύτερο βαθμό, αυτός που θα αρίστευε, ο σημαιοφόρος κι αργότερα ο φοιτητής που επίσης θα ήταν μελετηρός και θα αποφοιτούσε ως ένας καλός και πολλά υποσχόμενος επιστήμονας, καθηγητής ή δάσκαλος.
Στη δασκαλοκεντρική μάθηση όμως,απουσίαζε η κριτική σκέψη, ο διάλογος, η βιωματική μάθηση.
Γιατί η “αυθεντία”, δύσκολα δέχεται την κριτική και την απόρριψη.
Το πιο δύσκολο κι απαιτητικό κοινό είναι οι μαθητές και μάλιστα όσο πιο μικρή η ηλικία τους τόσο πιο πολλές οι απαιτήσεις.
Για να εμπιστευτούν τον δάσκαλο, πρέπει να νιώσουν πως εκείνος νοιάζεται πραγματικά για όλους, δεν κάνει διακρίσεις, σέβεται τις ιδιαιτερότητες και την προσωπικότητα τους, τους επιτρέπει να σκεφτούν, να εκφραστούν,να κάνουν λάθος και να μάθουν μέσα από αυτό, δημιουργεί τις ευκαιρίες για βιωματική μάθηση, για βελτίωση των αδυναμιών και αξιοποίηση των δυνατοτήτων τους.
Ο μαθητής καλείται με τρόπο “υπνωτιστικό”, χωρίς επιλογές αλλά και χωρίς αληθινή γνώση να πείσει τον δήμαρχο να κρατήσει τους πρόσφυγες και να βελτιώσει τον τρόπο ζωής τους.
