«Κάνω αυτή την απεργία πείνας και δίψας γιατί 2,5 χρόνια τώρα αντί να βλέπουμε μια δικαιοσύνη που θα έκανε σωστά τη δουλειά της, βλέπουμε τα πάντα να μπαζώνονται από την πρώτη μέρα. Δεν πάει άλλο. Δεν μπορώ να ηρεμήσω. Δεν μπορώ να αντέξω αυτή την κοροϊδία».
Συγκλονίζουν τα λόγια του Πάνου Ρούτσι, με τον πατέρα του 22χρονου Ντένις που έχασε τη ζωή του στο έγκλημα των Τεμπών να προχωρά από σήμερα 15 Σεπτεμβρίου σε απεργία πείνας και δίψας, παραμένοντας από το σημείο που είναι γραμμένο το όνομα του γιου του, στο άτυπο μνημείο μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη.
Μετά από 2,5 χρόνια που αγωνίζεται μαζί με τους υπόλοιπους συγγενείς των θυμάτων η αγανάκτηση του και η στάση της Δικαιοσύνης που αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο του εφέτη ανακριτή Λάρισας, Σωτήρη Μπακαΐμη, τον οδηγεί στο να στερηθεί τροφή και νερό. Υπενθυμίζεται πως και η οικογένεια Ρούτσι ήταν μεταξύ των συγγενών που αιτήθηκαν την εκταφή του παιδιού τους με τον Σ. Μπακαΐμη να αρνείται την εκταφή. Ο Πάνος Ρούτσι τόνισε μιλώντας στο documentonews.gr:
«Κάνω αυτή την απεργία πείνας και δίψας γιατί 2,5 χρόνια τώρα αντί να βλέπουμε μια δικαιοσύνη που θα έκανε σωστά τη δουλειά της, βλέπουμε τα πάντα να μπαζώνονται από την πρώτη μέρα. Εμείς την πρώτη μέρα δεν ξέραμε που πατάγαμε και η κυβέρνηση και το κράτος μπάζωναν από τις πρώτες ώρες».
«Εδώ και 2,5 χρόνια δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έχω δώσει μια υπόσχεση στο παιδί μου ότι αυτοί που το έκαναν αυτό το πράγμα και εξαιτίας τους έφυγαν όλα αυτά τα παιδιά τόσο άδικα δεν θα τους αφήσω έτσι. Προχωρώ σε αυτή την απεργία γιατί ακόμη μια φορά βρήκαμε κλειστές πόρτες, όταν ζητήσαμε την εκταφή του παιδιού μου. Δεν ήμουν μόνο εγώ αλλά και άλλες οικογένειες.
Δεν πάει άλλο. Δεν μπορώ να ηρεμήσω. Δεν μπορώ να αντέξω αυτή την κοροϊδία. Πιστεύω πως εκεί πάνω στην εξουσία μπορεί να υπάρχουν ευαίσθητοι άνθρωποι. Δεν πιστεύω ότι όλων τα χέρια ήταν βουτηγμένα στα μπαζώματα για αυτό και απευθύνομαι σε αυτούς. Αν έχουν λίγη ευαισθησία οφείλουν να δουν το θέμα μας. Εγώ δεν πρόκειται να φύγω από εδώ. Θα μείνω μέχρι τέλους».
Θέση για το γεγονός πήρε και η Μαρία Καρυστιανού:
